göçük.

İnsanoğlu ve kızı arada sırada kendini yeniden inşa etmek isteyebilir. Örneğin; gülümsemesi yüzünün normal şekli haline gelmiş biri, bazen ulvi dertleri olan karizmatik bir insan gibi görünmek isteyebilir. Bunun bir çok nedeni vardır. Ama burada bu konunun nedenlerinden çok tehlikelerinden ve bu tehlikeleri önleme yöntemlerinden bahsedilecektir. Nedenleri önleme uğraşısına ise hiç girişilmeyecektir.
Böyle durumlarda daha ilişkilerinin başından beri kişinin kendisini kendinden farklı tanıttığı insanlara ihtiyaç vardır. (Bundan sonra kerizler olarak anılacak grup.) Onlara geçmişi ve geleceği ile farklı dertleri olan başka bir insan tanıtılmış olmalıdır. Her ne kadar kerizlerle yeterince zaman geçirdikten sonra inşa edilen kişi yine inşa eden kişinin gerçek haline dönecek olsa da yeterince az görüşülmesi durumunda istenilen kıvamda kalınabilir.
Bu tip ilişkilerde yapılmaması gereken en önemli hata, kerizlerle çok zaman geçirmek dışında, arkadaş gruplarının birbiriyle tanıştırılmasıdır. Kerizlerle, diğer arkadaş grubunun tanıştırılması durumunda gruplara uyum zorluğu yaşayan kişinin bakışları anlamsızlaşacak, yukarıdaki örneğe göre, sırıtıklık ile kuulluk arasında gidip gelen ebleh bir görüntü sergilenecektir. Kişi karakterini tamamen kaybetme tehlikesi içine düşecek ve derin depresyonlara sürüklenecektir.

yine mi çiçek.

İnsan yer yatağında yatarken sanki odanın tüm yuvarlanılabilir yerleri yatağın bi parçasıymış gibi oluyor. Yuvarlanıyorum. Hop, yandaki elbise yığınının arasından çoraplarımı buluyorum. Yuvarlanıyorum. Hop, elime kitabım takılıyor. İç kapağına tarih, isim ve alındığı şehir yazılmış. Kendimi dünyanın en gezgin insanı addediyorum anında. Bi sayfa çevirip okuyorum. Keyfime diyecek yok. Duvar saatim çello çalıyor. Sen, diyor, her kitabının arasından kuru çiçekler çıkan birisin. Ben, diyorum, bu sefillikten kurtulduktan sonra da yer yatağında yatmaya devam edebilirim.
Sonra uykuya dalıyorum. Rüyamda ölüyüm. Ama etrafta gezinmeye devam ediyorum. Rüyamda beni görebilenler de var, göremeyenler de. Sadece duyanlar, hem görüp hem duyanlar, sadece gören ama duyamayanlar..
En çok görüp de duyamayanlar sinirimi bozuyor.
Uyanıyorum.

yaz gecesi rüyası.

Bugün bir yıldır gün yüzü görmemiş bisikletimi örümcek ağları içindeki karanlık bodrumumuzdan çıkardım. Biraz temizledim, lastiklerini şişirdim. Hala paslıydı, frenleri tutmuyordu. Ama kullanılabilecek bir haldeydi. Bir süre kullanmak zorunda olduğum wal-mart'tan alınma kıytırık bisikletimden iyi durumda olduğu kesindi, zaten alttarafı sahilde binecektim.
Hava biraz serinlemişti çıktığımda. Yine de yaz mevsimi kendisini iliklere kadar hissettiriyordu. İstanbul'da yaşamanın kaçınılmazı pazar günü kalabalığı vardı tabi ki. Sevgili B.'nin bana hediye ettiği pusulalı bisiklet zilini bisiklete hala takmadığıma çok pişman oldum.
Sahilde N. Ile buluştuk. Pembe mor renkli, uğur böceği şeklinde zilli üstelik sepeti bile olan bisikletiyle çok havalıydı N. Kaskı bile vardı.
Caddebostan sahilinde neyseki insanlarda oluşmuş “bisiklet yolu anlayışı” ile rahattık. Ama aynı rahatlığı Maltepe sahilinde yaşayamadık. İnsanlar bisiklet yolunun ortasında sallana sallana yürüyordu. Ben içten içe kızıyordum. N.nin sakinliğine de özeniyordum. Gereksiz agresifliğe hiç gerek yoktu, üstelik regl piskolojisinde bile değildim. Fazla umursamamaya başladım sonra. Gülümseyip geçmeyi başarır oldum. Yine de yayaların bisikletlilere garezi olduğuna dair inancımdan kurtulamadım. Yoksa bisikletliler de yayalar için mi aynısını yapıyordu. Sanki farklı statülere sahip insanlar oluşmuş gibiydi. Karşıdan gelen bir bisikletlinin bisiklet yolunda üzerine doğru yürüyen bir yayaya yol vermemek için direndiğini gördüm. Aralarında bir tartışma çıksa ben bisikletlinin yanında yer alacaktım, yürüyenler de belki yürüyenlerin.
İşte bisiklet yollarının bu kadar yeni olduğu bir yerde yaşayınca bunlar olağandı. Velhasıl kelam bu şekilde iyice saçmaladığımı farkettiğim anda N. Ile çimlerde oturup muabbet etmeye başlamıştık sakin sakin. Böyle telaşsız bir günü ne zamandır yaşamadığımı düşündüm. Neden yaşamadığımı da düşündüm, bugünün yolculuklarım ve yapacaklarım konusunda beni neden heveslendirdiğini de düşündüm, bisikleti ve dostlarımı özlediğimi de düşündüm. Ama bunlardan bahsetmeyeceğim. Sadece bugünü hatırlamak istediğim için gece yarısı sakin sakin klasik müzik dinleyip soda içerken bunları yazdım.
Özlediğim herkesi buradan öpüyorum.