O sabah uyandığımda yapmayı hiç mi hiç istemediğim ilk şey yüzümü yıkamaktı. Ayrıca sevecen ve sıcak yorganımı terketmek zorunda olduğum için çok mutsuzdum. Ama yüzümü yıkadım, yorganımı da terkettim.
Daha sonra yapmayı hiç mi hiç istemediğim şeylerden ilki ise işe gitmekti. Çünkü o gün çok mühim, ivedi ve zor bir işim vardı. Hem zavallı karnım çok açtı ve onu doyurmaya vaktim olmadığı için de çok mutsuzdum.
Tabi bu arada tüm olumsuzluklardan bahsettiğimi düşünmenizi istemem. Zira sabah bana günaydın diyen birinin olmamasından, diş fırçalama ve giyinme faslından bahsetmedim bile. Ki bunlardan birincisi hakkında sayfalarca depresif yazı yazılabilir taktir edersiniz ki.
Her neyse. Sonra işe gittim. Yine dikkatinizi çekmek isterim ki teptiğim yollardan ve belediye otobüs yolculuklarının niteliğinden hiç bahsetmiyorum.
Bu aşamadan sonra en çok karşılaşmak istemediğim durumlardan ilki o çok mühim ve ivedi işim hakkındaki bir talebimin reddedilmesiydi. Talebim kabul edilmediğinde yürürlüğe geçireceğim bir B planım vardı ancak onu uygulamak zorunda kalma fikri beni mutsuz ediyordu. Sonra talebim reddedildi.
B planını uygulamaya soktuğumda ise olasılıkları hesaplamakta hastalıklı bir ustalık barındıran sevgili kafamın dahi içinde bulunmayı hiç istemeyeceğim durumlar arasında saymadığı bir olayla karşılaştım. Adliyede elektrikler kesildi ve ben acil ve neredeyse hayat memat meselesi olan işim dururken iki saat elektriklerin gelmesini bekledim. Her ne kadar bir üçüncü dünya ülkesinde yaşıyor olsam da bunu hesaba katabilecek kadar pesimist olamazdım. Belki de ileride bir gün bugünü her zaman elektrinklerin kesilmesi ihtimalini hatırlamak konusunda bir dönüm noktası olarak görecektim. Örneğin belki ileride bir gün güzel bir şarkı dinlerken şarkının en güzel yerinde elektriklerin kesilmesi ihtimalini düşünerek şarkıyı kendime zehir edecektim. Yavaş yavaş deliriyordum sanırım.
Daha sonra imkansız bir şekilde B planım da işe yaramadı. Emin olduğum şey bu alanda iki artı ikinin hep dört etmesi gerektiğiydi. Ama etmiyordu işte. Bu planın işe yaramaması ise dünyadaki diğer tüm mümkün ve mümkün olmayanları sorgulamama neden oldu. Yani belki de tırtılların asla asla asla kahverengi bot giyemeyeceği konusunda yanılıyor olabilirdim.
Daha sonra bu olumsuzlukların direk muhatabı olan birkaç ağlamaklı insanla konuştum. Neyseki bu defa sadece ağlamaklıydılar ve neyseki bu defa da sonucun beş olması konusunda kimse beni sorumlu tutamazdı.
O akşam bir arkadaşımın söylemiyle tüm bunlara rağmen nasıl mutlu olacak bir kafaya erişebildiğimi biraz sorguladım. Ama akşam olmaya başlayınca işler de düzelmeye başlıyordu.
O an yapmayı en çok istediğim şeyleri birer ikişer yapar buldum kendimi. Ofise döndüm, karnımı doyurdum, biraz müzik dinledim, bira içtim, yolda kitap okudum, eve gittim, ısındım.
Ve gece..
Gece sadece bir Morphine şarkısı olmaktan öteydi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder